İYİ Parti Genel Başkanı Akşener, seçim güvenliğiyle ilgili konuştu: “Kütük gibi eski Nokia telefonlar bile iş görür”

Aylin (Yürekli) Hanım olmasa kim bilir gidiyordu. Hastaneye o götürmüş. Hüseyin Örs, bizim grubun en naif isimlerinden. Uzlaşmacı biri. Kavgayı ayırmak için araya giriyor, yumruk yiyor.  Burada oldukca ayıp bir durum var. Yumruğu atan, özür dilemeyeceğini söylüyor. Öyleki özre filan gerek yok Fakat gel, “Kavga ettik filan fakat böylesini düşünmemiştim kardeşim, kusura bakma” de. Gel hastanede et ziyaretini… Fakat burada iktidarın  gerilimden medet uman  halini görüyorum ben.

Bu gerilimden medet umma hali, seçim sürecine de yansıyabilir mi, seçim güvenliğini tehdit eder bir hal alır mı?

Siyasiler buna alıştı. Kısaca alıştı sözünü istihza (latife) ile sözlüyorum. Oldukça ayıp bir şey bu. Örneğin Kemal Bey’e hücum eden o inek hırsızı o adamı iyi mi yücelttilerse, tepelere çıkardılarsa, türbeye dönmüştü evi – sonrasında inek hırsızı olduğu anlaşıldı- Meclis’in içinde olan da aynı. İki alana dayandırmamız lazım. Bu arkadaşlarımız, kaybetmekten korkuyor ve bu gürültüden, gerilimden, küfürden medet umuyor. Fakat, Altılı Masa’nın  bugüne dek hep gözden kaçan bir yönü var. Masadaki tüm partiler oldukca mühim iş yapıyor. O da nedir, Altılı Masa’nın bir vazife olarak, seçim güvenliğinin sağlanması. Biz, insan unsurunu çoğaltmış olduk. Örneğin, bir yerde bizim üyemiz, yöneticimiz azsa ötekinin var. Bununla birlikte bu altı  siyasal partinin seçim işlerinden görevli genel başkan yardımcıları düzeyinde toplanıyor. Hem orada alınan kararları, yalnız karar değil, bir de yol gösterme var birbirlerine, tecrübelerini paylaşıyorlar, tamamlanmamış var ise gideriliyor. Buradan çıkan her türlü bilgiyi seçim güvenliği eğitiminde de kullanıyoruz. Tavrımız da tekleşiyor.

İki seçim oldukca mühim ders çıkarılacak seçimlerdi. Birincisi, 2017 referandumu. Bizim o vakit partimiz yoktu; bireysel olarak çalıştık.

Bir  öğrenme hali oldu ve dayanışmayı da öğrendik. İstanbul seçimi oldu, 13 bin 500 oy farkını yok edemediler. Evraklardaki ıslak imza sebebiyle. Birinci alkışı alması ihtiyaç duyulan Canan (Kaftancıoğlu) Hanım. İkincisi de Buğra Kavuncu. Birbirleriyle masanın altında tekmeleşmediler. Hesap kitap yapmadan, benim partim senin partim yapmadan. Buradan çıkan netice şu, bizim oralarda, çocukluğumuzdan denilen bir şey var “cilleklik (açgözlülük).” Her türlü cilleklik yapılabilir, fakat netice alamazlar.

Kısa sürede deneyimledik, İstiklal saldırısından sonrası web kısıtlaması, bant daraltma uygulandı…Bu tür risklere karşı ne yapacaksınız?

Bunların her biri konuşuluyor. İnsanların birbiriyle haberleşmesi mühim. İnsan sayısını çoğalttığınız vakit, üzüm salkımı benzer biçimde bu işi yaptığınız vakit, burada o kütük benzer biçimde eski Nokia telefonlar bile iş görür. Hepsini çalışıyoruz. O tecrübe neyi getirdi?  Konvansiyonel metodu getirdi. O nedir, okulları dolaşmak…

Ben seçmenin, bu şekilde ürkütülmeye çalışıldığını düşünüyorum. İmamoğlu aday olarak ortaya çıkarıldığında, Ankara’da benim dışımda kazanacağına inanan var mıydı? Ben iddiaya girdim hep beraberce. Zira ben İstanbul’u biliyorum. Merkez sağ siyasetin seçmenle olan sistemini biliyorum. Ekrem Bey ortaya çıkmadan ilkin CHP’de daha bilinir, tanınır adlar de konuşuldu; birçoğunun görüş açısı “Tayyip Bey İstanbul’u vermez” şeklindeydi. Bundan sonraki fasıl, insanların işini iyi şekilde yapmasıyla ilgili. 6 siyasal parti, bizim dışımızda başkaları da var bu endişeyi taşıyan. Dolayısıyla, netice itibarıyla seçimi riske atacak hiçbir davranış olması imkansız.

Erdoğan, İstanbul’u vermez deniyordu fakat şimdi de cumhurbaşkanlığını, seçimi vermez deniliyor…  

Fakat şahsından bağımsızdı (İmamoğlu’nun) o dönem çalışılırsa alınır diyorduk.

Aşırı gürültü çıkarmak doğru değil. Ürkütüyor seçmeni. O gürültünün getirmiş olduğu psikoloji uçuruyor. O uçma hali karşı tarafı “Ne oluyoruz”a getiriyor. AK Parti seçmenini konsolide edebiliyor. Ben bu tecrübeyi aktardım. Örneğin o kampanyayı oldukca güzel yürüttüler. Ekrem Bey, büyük miting yapmadı sözgelişi. İlçe gezdi, evlere girildi. İnce işçilik yapılmış oldu.

MHP’nin kallavi, gelenekten gelen, tesir alanı geniş insanları da çalıştı. Amcası MHP İl başkan yardımcısıydı; emanet benzer biçimde görüldü. Kimse de, “Ben öne geçeyim”, “Netice bana yazılsın” hikayesi olmadı.

İstanbul modeli Türkiye için uygulanabilir mi?

Evet. Bu başarı öyküsü Türkiye’yi getirir. 2018’de o gürültü o “Geldik, geliyoruz”; o matematik unutulduğunda kaybedildi. Benim ve Muharrem Bey’in oyu, Ekmeleddin Bey kadar; değişen hiçbir şey olmadı. İlk turda kazanılamazdı fakat o seçim ikinci tura kalabilirdi. Kaybedilince ne oldu; o seçmen yıkıldı. Bunu ayağa kaldırmanın bir yolu olmalıydı, bir başarı öyküsüne  gereksinim vardı. Buranın ana faktörü de İstanbul’du. Mansur Bey’in adaylığıyla aslına bakarsanız alacağı belliydi. 2014’de bir deneyimi var, orada Mansur Bey haksızlığa uğradı. Ekrem Bey’i gören, öneren, aday icra eden sayın Kılıçdaroğlu. Belediye başkan adaylığında kutuplaştırmamanız lazım, Tayyip Bey kutuplaştırdıkça, en sert seçim haline geldi. Bu tür işlerde sertliği icra eden kaybediyor.

Altılı Masa’nın bir sonraki toplantısında,  geçiş sürecinin yol haritası ve ortak temel politikalarla ilgili emek harcamalar tamamlanır mı, gündeminizde ne olacak?

Şimdi söyle bir durumumuz var, bizim  “yol haritası” diye bir kavramımız var. Onu liderler kendi ekipleriyle çalışıyor. Kamuoyuna sızdırmadığımız, parlamenter sisteme geçişe dair bir yol haritasına ilişkin bu. Diğeri ortak politikalar, ekonomiciler çalışıyor onu. Emek verme grupları var. Orada da yanlış anlaşılma oluştu. Bu aday gösterilmiş kişinin eline verilen bir kağıt değil, seçim beyannamesi benzer biçimde. Aday olacak kişinin normal olarak “Şurası şu şekilde olsun” deme hakkı var. Fakat tüm siyasal partilerin iktisat, hukuk, demokrasi, yargı, eğitim, dış siyaset benzer biçimde alanlarda bir emek verme sistemi bu.  Diyelim x kişisi aday oldu. O da fikrini söyleyecek. Fakat biz genel başkanlar olarak hem adaya oy isteyeceğiz hem de partimize isteyeceğiz. Her siyasal partinin kendi bakışının da yer almış olduğu, ortaklaştığı, farklılıkların kenara konulduğu bir koalisyon metni benzer biçimde olmakla beraber aday gösterdiğimiz kişinin seçim beyannamesi diyebileceğimiz bir emek verme. Kısaca bir dayatma yok adaya.

Bunu da kamuoyuna duyuracak mısınız?

Doğal, doğal. Iyi mi anayasa metni çıktı, güçlendirilmiş parlamenter sistemde de aynı oldu, ciddi tartışıldı. Ben o masada, DYP-SHP koalisyonu, iki ANA-YOL’u bilen, REFAH-YOL’un kurulmasında da arka kapı sistemi içinde yer edinen bir insanım ben. Masada, o koalisyonlara tanık olup zorluğunu, yararını ve sorunların iyi mi aşıldığını bilen tek ben varım. Tek parti iktidarını öve öve bir hal oluyor. Fakat bu seçmene zarar verdi, seçmen velinimet olmaktan çıktı. İşbirliği içinde rekabet terimine ihtiyacımız var. Birbirinin ayağına basan bir yapı değil.

Seçimi kazanırsak ortak yöneteceğiz diyorsunuz. Bu iyi mi olacak? Örneğin Temel bey, eşgüdüm kurulu dedi… Siz bu öneriye ne diyorsunuz?

Temel Bey bunu talep etti. Ben bir şey söylemiyorum, bu sebeple masada her şey oldukca açık, net olmalıdır. Sonuçta bir karara varıldığı vakit da her şey net olmalıdır ki yarın sürpriz olmasın. Ben sürprizli bir insan değilim o masada. İki tarafı da en uzun süredir tanıyan kişi da benim. Orada konuştuktan sonrasında bir karar alınmışsa paylaşmak başka bir şey. Orada şu şekilde bir şey var. “Genel başkanlar, cumhurbaşkanı olacak şahsın yardımcısı olacak” diye bir çıkarım var. Buna kimse itiraz etmiyor. Fakat o vakit genel başkanları milletvekiliyse, milletvekilliği düşüyor. Temel Bey’in önerilmiş olduğu eşgüdüm halinde danışma kurulu. Fakat, işin içinde yer almadığında olmuyor bu işler. Ben fiili olarak grubu olup milletvekili olmayan bir genel başkanım. Zorlukları, yararları var.

Altılı Masa’da yer edinen liderlerin milletvekili talibi olup olmayacakları, belirlenecek sisteme bakılırsa netleşecek diyebilir miyiz?

Evet. Eşgüdüm dediğiniz vakit kanunda yazmadığı için aslına bakarsak dolaylı bir başkan yardımcılığı benzer biçimde anladım. Oldukça uzun uzun konuşmadık üstünde. Eşgüdüm teriminin konulma sebebi, vekilliğin önüne geçmemek. Kısaca fiili destek fakat adı o şekilde değil.

Siz hep masadan kalkmayacağım dediniz. Fakat “Masayı dağıtırsa Akşener dağıtır” söylentisi niçin çıkıyor?

Bilemem. Fakat garip bu. Asla benim masayla ilgili bugüne dek asla

 “Acaba mı” mesajı vermem söz mevzusu değil. O vakit burada, “Her an gidebilir” anlayışını meydana getirmeye çalışanlara bakarsanız, garip. Karşıcılık yanında görünen pek oldukca insan. “Acaba, şu kadının sinirini bozup bir an ilkin kaldırsak mı?” bununla birlikte. Tayyip Erdoğan’ın seçmenini konsolide edebilmesi için  bilincinde olmadan yada olarak yaratılan bir istifham mı? Döndürüp döndürüp ben çağrı ediliyorum, partim çağrı ediliyor. Her seferinde de ben de “Hayır” diyorum. Benim kadar çağrı alıp da hayır diyen de yok.

Ben bir şeyi fark ettim. Oldukça önyargılar varmış bizimle ilgili. Ve ben o masadan kalksam, bazıları kurban keser. Tayyip Bey kısmından bahsetmiyorum. Muhalefeti tanzim etmeye çalışan insanlardan bahsediyorum. Bir şeyleri razı edilmeye yönelik midir, bu tarz şeyleri bilemiyorum. Çalışmaya başlamadım. Bakın çalışmaya başlarsam, yanar hepimiz.

Biz o masada itişmiyoruz, oldukca açık ve net olduğundan. Liderler içinde bir mesele yok. İlginç olanı, masayı hep bizim üzerimizden tanzim etmeye dönük bir durum var. Muhalefeti düzenlemek isteyen pek oldukca sayıda insan var. Normaldir bu da. Kanaat önderi var, aydını var, akademisyeni var…Onlar bunlara inanıyor olabilir. Ben bir toplumsal bilimciyim, seçmeni bu kadar genelleme haline inanamıyorum. Yok oluyorum. Kişinin bu kadar önde olduğu dünyada bu kadar genelleyen bir insan kitlesi var ve bunların bir kısmı bilim insanı.

Düzenlemek isteyenlerin hedefi ne o halde?

Şimdi bir şey söyleyeyim, oldukca enteresan sınıfsal bir görüş açısı var. Her neyse çözeceğiz.

Altılı Masa’nın üç görevi var dediniz, bunu açar mısınız?

Güçlendirilmiş parlamenter sisteme geçiş, ikincisi seçim güvenliği, üçüncüsü talibi belirlemek. Sonrasında ittifaka dönerse başka bir şey. Şu an ittifak değil.

Bu sınıfsal bakışı dediniz, bunu birazcık açar mısınız?

Ben şimdi, sağdan gelip, kendini Türk milliyetçisi olarak tanım etmiş biri olarak sınıfsal çelişkiye inanan, cumhuriyetin sınıfsal geçirgenliği elde eden bir sistem olduğuna, bizim benzer biçimde bayanlara neden olan bir sistem olduğuna inandığım için 15 yıl üniversitede inkılap tarihinde bunu anlattım. Mevzu şu; eğitim yöntemiyle “İşçisin sen işçi kal, köylüsün sen köylü kal” yapılmış oldu. Bunların görülmesi yerine benim ve arkadaşlarımın, ki 2022’deyiz, dijital dünyanın yaşamımıza girişiyle bilumum şablonlar ortadan kalktı, sosyoloji küçüldü. Kişinin önde olduğu bir durumdan bahsediyorum. Fakat bu tarz şeyleri  fark etmeyen, genelleyen, bunu çalışmayan kişilerin bir şablonu var.  İçişleri Bakanı olduğumda, insanın teki kitap yazdı, içinde ben varım. Diyor ki, “Meral Akşener, kolu bilezikli, bir koyun tüccarının karısı olması ihtiyaç duyulan, kara kuru, kafası büyük, elleri dev gibi, esmen hanım…” Bu sınıfsal bir şey. Anadolu’nun buğday yiyen hanımlarından bahsediyor.

Bizlere yönelen görüş açısı bunun üstünden yapılıyor fakat aslı sınıfsal diyorum. “Komşunun balkonuna halı silkeleyecek hanım iyi mi bakan olur?” Bakış bu. O dönem modacıları toplayıp benim kıyafetlerimi tartıştılar, rüküş. Ben ne şık ne rüküşüm. Siyasetle zenginleşmemiş biri olarak, bir yerden pantolon, bir yerden ceket alıp giyiyorum.

Ben evimde masanın üstünden o danteli kaldırmadım hiçbir vakit…

Fakat şunu açıklayalım. O masada arıza çıkmaz, çıkarmaya uğraşanlar  oldukca. Ya bir şeye razı etmeye çalışıyor olabilirler bizi. Masanın dışından bahsediyorum yalnız, yanlış anlaşılmasın.

İktidar partisi başörtüsüne ilişkin anayasa teklifini Meclis’e sunacak. Sizin tutumunuz ne olacak?

Ben Masa’ya bu mevzuyu ortak karara bağlamamız icap ettiğini teklif olarak götürdüm. Madem ortak yol yürüyoruz. Kısaca Kemal Bey bu şekilde bir teklifte bulunmuş oldu.  Bazı genel başkanlar, evet dedi, farkındaysanız. Masada içinde ne olduğunun görülmesine karar verildi. Ortak karar alınmasının doğru bulunduğunu düşünüyorum.

Cumhurbaşkanı talibi ile ilgili “kazanacak aday”ın yanına, güvenilir, “egosunu yenmiş aday” eklendi.

Benim için esas olan şey, adına güçlendirilmiş dediğimiz parlamenter sisteme geçebilmenin yolu kazanmak. Bakın ben fedakarlık yapmadım. İkisi karışmasın birbirine. Biz 31 Mart’ta parti olarak fedakarlık yaptık. Fakat masa kurulduktan sonrasında ben “Cumhurbaşkanı talibi olmayacağım” diyerek, bir haktan feragat ettim. Cumhurbaşkanı olmak, o şartları taşıyan her insanın hakkıdır. O haktan, öncesinde duyuru ederek feragat ettim. Anlamı şu, 2018’de yaşadığımız sonucun halka maliyetini gördük. Birincisi tek adayla gitmemiz gerekir. Adaylık düşünsem bunu diyemem. Şimdi rahat rahat diyorum ki, “Tek adayla gitmeliyiz.” Ve bu şahıs kazanmalı, kazandırmalıyız. Orada bir ima filan yok.

Kılıçdaroğlu’nun vizyon belgesine adaylı provası diyenler oldu.

Saygıdeğer buldum. CHP’nin kurumsalının bir programı bu. Son aşama saygıdeğer buldum. Fakat partinin. Dolayısıyla yorum yapmak da yanlış. Bizim iktisat, kalkınma ve istihdam alanlarında programlarımız oldu, biz kurultay demiştik sözgelişi.